---

Het Begijnhof Ter Hoye, voluit Begijnhof Onze-Lieve-Vrouw Ter Hoyen, is een begijnhof in de Belgische stad Gent. Het begijnhof staat ook bekend als het Klein Begijnhof.



Het Gentse klein begijnhof ligt in de Lange Violettestraat, op even nummers tussen 77 (79) en 273 (277).



Vanuit de Lange Violettestraat is naast de toegangspoort enkel een deel van de westelijke begijnhofmuur te zien. De rest van het begijnhof verborgen achter de Rijbaan Adjudant Van Vletingen (restauraties in de 20e eeuw beter bekend als de Arena Van Vletingen) dat in de plaats kwam van het vroegere Pesthuis Sint-Macharius.



Van oostkant van het begijnhof grenst aan de Ne (d) erschelde, dit is een zijarm van de Schelde. Aan de zuidzijde het begijnhof vanaf de stichting begrensd door de derde stadsomwalling.



In het begijnhof liggen de kerk van Onze-Lieve-Vrouw Ter Hoyen (1658, met barokke voorgevel uit 1720) en de weide (voorheen kerkhof) centraal. Hier liggen enkele kapellen, de nog resterende ingemetselde staties van de kruisweg uit 1621. Het huis van de grootjuffer (1738) ligt in de zuidoostelijke hoek. Behalve zeven conventen bevat het begijnhof een kleine honderd individuele huizen: ooit werd het begijnhof door een driehonderdtal begijnen bewoond.



Het begijnhof ter Hoye werd in 1234 door Johanna van Constantinopel, door gravin van Vlaanderen, gesticht na het groot begijnhof. De ommuring van de zuid- en westzijde van het begijnhof was in 1281 voltooid. Tegen het einde van de 14e eeuw onder Margaretha van Vlaanderen verwierf het begijnhof parochiale rechten.



Vanaf omstreeks 1600 werden de houten huizen systematisch vervangen door stenen huizen. Uit handige gebouwen van het begijnhof, kerk waaronder, dateren uit 17e eeuw. Het begijnhof ontwikkelde zich tot een bedevaartsoord voor de Heilige Godelieve, waarvoor in 1638 door Sint-Godelievekapel gebouwd werd (verbouwd in 1723 en 1750). In 1655 werd de infirmerie gebouwd (ingrijpend verbouwd in 1782). Door Heilig Grafkapel dateert uit 1662.



Bij de Franse bezetting kwam het begijnhof onder wereldlijk bestuur (Commissie der Burgerlijke Godshuizen). In deze tijd werd het oude poortgebouw onder leiding van architect De Broe afgebroken en vervangen. De stijl van het nieuwe poortgebouw wordt met enige vorm van overstatement neoclassicistisch genoemd. Het begijnhof bleef al bij al relatief gespaard, en kwam in 1862 in handen van de hertog van Arenberg, die zich tot doel had gesteld het begijnhof opnieuw volledig door begijnen te laten bewonen.



Tot 1880 nog verschillende verbouwingen plaats, vooral gevels.



Doordat Hertog van Arenberg en Duitser, werden zijn bezittingen in Eerste Wereldoorlog aangeslagen. Om de functie van begijnhof te vrijwaren werd de vzw O.-L.-Vrouw ter Hoye opgericht, die het begijnhof in 1925 verwierf.



In 1964 kwam het begijnhof op de lijst van beschermde monumenten en landschappen. Ondertussen was het bouwen en verbouwen in het begijnhof al geruime tijd zo goed als stilgevallen. Hij was ook werk van betekenis van restauratie van de Heilig Grafkapel in het begin van de jaren 1980.



Naar het eind van de 20e eeuw liep hant aantal begijnen toestand bovendien sterk terug, zodat de raad van beheer van de vzw zich stilaan meer om de en (haar) bestemming van de gebouwen moest gaan bekommeren, dan om het wel en wee van de paar overgebleven begijnen. 1988 was een omdat dan een grondig vernieuwde raad van beheer aantrad, die zich vooral tot doel stelde een verdere verloedering van de gebouwen tegen te gaan.



In de jaren 1989 - 1990 ondehandelde de vernieuwde raad van bestuur van vzw Onze-Lieve-Vrouw Ter Hoyen met verscheidene projectontwikkelaars voor een herbestemming van het begijnhof. Hieruit kwam geen werkbaar voorstel, zodat de vzw in 1990 besliste de restauratie toe te vertrouwen aan het bureau van ingenieur G. Derveaux. Dit bureau is tegen eind 1991 een haalbaarheidsstudie die een restauratie in 10 fasen voorzag, gespreid over zo'n 16 jaar. Vanaf deze fase werd in 1994 gestart. Om van omvangrijke restauratiecampagne betaalbaar te maken, werd een erfpacht-regeling ingesteld.



In 1998 werd het begijnhof, samen met twaalf andere Vlaamse begijnhoven, UNESCO door erkend als "werelderfgoed".



In januari 2005 overleed, Hermina Hoogewijs, het laatste begijntje dat nog woonde in het klein begijnhof te Gent. [2] Drie jaar later, in 2008, overleed Marcella Van Hoecke, door laatste begijn van het Begijnhof. Zij verbleef echter al sinds 1994 in Rust-en Verzorgingstehuis Avondvrede.



The best bewaarde begijnhoven van Franço Revolutie, blijft het klein begijnhof en actuele trekpleister.



Van kerk tot kapellen behouden een zekere religieuze functie. Van huisjes vooral dienst als woonst.



Voor enkele conventen zijn er andere functies, zo stelt de vzw Nucleo vanaf 2001 in het Begga-klooster (Nr. 239) in vanaf enkele jaren later ook in de infirmerie (Nr. 237) ateliers en tentoonstellingsruimten ter beschikking van lokale kunstena. Onder andere het cabaret-duo Kommil Foo herhalingen hier enige tijd. Van de oude vestingwal uit ca. 1300 restenen hoektoren (Hoyetoren) enen stukje vestingmuur. In de zuidoostelijke hoek van het Klein Begijnhof, achter de toegangspoort tussen het Groothuis en de Sint-Godelievekapel, dicht bij de oever van de Nederschelde staan ​​de restanten en de vestingtoren, de Hoyetoren. Circa zes à zeven meter hoog, zwaar overgroeid, maar toch nog zichtbaar vanaf het wandelpad op door Achtervisserij. Van toren maakte deel uit van een walmuur, aangelegd circa 1300, toen de stad Gent zich in zuidoostelijke richting uitbreidde langs de handelsweg van Brugge naar Keulen. De Vijfwindgatenpoort samen met de vijfwindgatenbrug - op de kruising van de huidige Lange Violettenstraat en de Vijfwindgatenstraat - maakte deel uit van deze omwalling. Door of snel daaropvolgende bouw (1378-84) van een nieuwe fortificatielijn - door Keizersvest met de Keyzer- van Brusselsepoort en de Sint Lievenspoort - verloor de Vijfwindgatenwal ras zijn militaire betekenis en hij 16eval eew. in de 18e eeuw was Lediaanse de eigenaar van Hoyetoren weggehaald in restaurant Begijnhofkerk.

---